Upplýsingar Steingríms J.

Það var gott hjá Steingrími Joð að upplýsa þjóðina um að það sé komin september.Það vissi þjóðin ábyggilega ekki.Hún er nefnilega öll í að finna ráð við þeim skuldaböggum sem fjármálaglæpamennirnir  svo og fyrverandi ráðamenn þjóðarinnar bundi hana í.Ég undantek þar t.d. Bjarna Ármansson sem fann upp það þjóðráð að borga ekki skuldir sínar,finnst það óráðsía á fjármunum sínum.En nóg um það.

Steingrímur Joð gleymdi bara einu. Hvaða ár er?

Það er kominn september

Að fá kosningarétt.

Þótt ekki séu neinar kosningar í nánd svo vitað sé langar mig að segja hér frá þegar ég öðlaðist kosningarétt í fyrsta sinni.

 

Mikið öfunda ég allt það unga fólk sem um þessar mundir öðlast kosningarétt. Ég öfunda það vegna þess að í dag er þetta unga fólk miklu upplýstara um stjórnmál en við sem fengum þennan sama rétt á tímum kaldastríðsins og járntjaldsins. En á þeim tíma fékk almenningur alla sína pólitísku uppfræðslu úr niðurnjörvuðum flokksblöðum sem svifust einskis í áróðri sínum. Voru síður þessara flokksblaða uppfullar af hreinum lygum og hálfsannleik um andstæðinganna, sem oftar en ekki voru sagðir slík illmenni og ófreskjur í pólitískum gjörðum sínum, að landi og þjóð stafaði stórhætta af tilvist þeirra og ættu því sumir þeirra að geymast inn á Kleppi og það í spennitreyju. Á þessum tíma var pólitíkin annað hvort blá eða rauð. Í hinu pólitíska litrófi voru aðrir litir ekki til, nema að vera skyldi að það örlaði máske fyrir einhverri grænni slikju á Framsókn.

Já, ég öfunda þá sem um þessar mundir geta myndað sér lífskoðun án þess ofurvalds sem flokksblöðin höfðu á skoðunarmyndun almennings á þessum tíma.

 

Annars var það mér mikil raun að öðlast kosningarétt og er ég varla búinn að jafna mig á þeim feng mínum enn þá. En þar sem á þessum tíma vantaði alla pólitíska uppfræðslu fyrir okkur unga fólkið, skildi ég t.d. ekki vel hvernig ég ætti að nálgast þennan rétt minn. Hvort hann yrði sendur mér í pósti eða ég sjálfur yrði að fara á einhverja opinbera skrifstofu sem hafði með úthlutun kosningarréttar að gera. Þetta var skiljanleg hugsun því á þessum tíma voru allskyns stofnanir sem gerðu ekki annað en úthluta allskonar leyfum og uppáskriftum. Og oft las maður í blöðunum um þá flokksspillingu sem ríkti á þessum úthlutunarstofnunum og að þar fengu þeir einir úrlausn sinna mála sem þá stundina tilheyrðu réttum flokki. Skildist mér á allri umræðu að oftast fengi fólk neitun við beiðnum sínum á þessum kontórum. Helst að fólk fengi einhverja fyrirgreiðslu ef það væri heildsali ella bóndi og tilheyrðu þá íhaldinu eða framsókn. Kommarnir fengu aldrei nein leyfi.

Í þessum þrengingum mínum um minn eigin kosningarétt sá ég ekki annað ráð en leita mér uppfræðslu hjá mér skynsamari manni og spurði hann því hvort ég fengi bréf?

 

“Bréf”, sagði sá skynsami. “Til hvurs þarftu bréf. Hver ætli svo sem að skrifi þér bréf og þá til hvurs? Nei, þetta liggur allt í hendi og þú þarft ekkert bréf”.

“Fer ég þá á úthlutunarkontór?”, spurði ég með kvíða í röddinni.

“Nei, ætli það. Ekki held ég það nú. Nema þá helst til skömmtunarstjóra, en hann segir nei við öllum beiðnum”.

“En samkvæmt stjórnarskránni á ég að fá kosningaréttinn núna. Hann getur barasta ekki sagt nei. Það væri brot á rétti mínum”.

“ Brot og já, kannske það. En máske eðlilegt brot ef maður hugar að viti þínu. En svaraðu mér einu. Finnst þér, að strákhvolpur sem þú sem varla örlar á að hafi nokkurn snefil af hvolpaviti eigi að fá að hafa örlög þjóðarinnar í hendi sér með atkvæði sínu á kjördegi?”.

 

Ég velti þessari spurningu hans um stund fyrir mér og sagði síðan:

“Þó svo að skömmtunarstjóri meini mér ekki þátttökunnar, þá fæ ég ekki séð að atkvæði mitt skipi miklu máli fyrir örlög þjóðarinnar. Og fyrst þú mynntist á hvolpavit, þá hef ég þau einu kynni að hundhvolpum, að margur þeirra hefur meira vit en sumir sem njóta kosningaréttar”.

 

“Jesús María og allir árar andskotans. Hvurslags vanviti ertu? Veistu ekki einu sinni hvað hvolpavit er? En nóg um þetta. Þú ferð bara á kjörstað og kýst og svo er það búið.En eitt vil ég þó segja þér í fyllstu alvöru. Pólitík er samsuða af lygi og sannleika og því gildir það eitt að kjósa bara eftir sinni eigin sannfæringu, en ekki fyrir orð eða vilja annarra. Ef þú gerir það þá verður samviska þín alltaf hrein gagnvart gjörðum þínum við kjörborðið”.

Þessi síðustu orð vinar míns hef ég síðan alltaf haft að leiðarljósi við kosningar og því kýs ég alltaf rétt. Og geri aðrir betur.

 

 

Bara allt í mykjuhaug.

Biðst forláts en allt er í rúst hjá mér við bloggið. Kunnátta mín er hrunin eins og bankarnir.

það er bara svona....

Gunnar í Krossinum skilin við sína eigikvinnu með Guðdómlegu samþykki þeirra beggja hjóna.Vissulega er það viðkunnalegra,allavega þegar yfirlýsing er gefin út um málið.

Svona bregðast Krosstré sem önnur tré.

Amen

Frændi býður til veiða !!!

Fátt er eins skemmtilegt og hlusta á veiðimenn segja sannar sögur úr veiðiferðum sínum. Í þeim sögum gerast svo ótrúlegir hlutir að hver maður heldur hverja veiðisögu lygasögu. En af eigin reynslu veit ég að svo er ekki, allavega eru mínar veiðisögur allar sannleikanum samkvæmar þó ótrúlegar séu. Til marks um það er hér ein saga úr einni veiðiferð okkar frænda, en veiðitúrar með þeim manni eru hrein ævintýri allavega þegar frá líða stundir og ég hef jafnað mig að nokkru eftir samvistirnar við þennan ótrúlega mann sem hann frændi er.

Það var um fjögurleitið að nóttu og ég í fasta svefni ásamt konu minni, að í gegnum þungan svefninn heyrði ég að mikil hringing gall við. En þegar maður er í svefnrofanum er stundum erfitt að greina á milli vekjaraklukkunnar og símans og því fór sem fór, að ég barðist við klukkuna. Ég ýtti á alla takka tækisins en hún vildi ekki láta af þessum ófriði sínum og hélt áfram að öskra. Ég tróð henni undir koddann en þá virtist hún gjörsamlega brjálast og það var ekki fyrr en ég reyndi að troða henni til fóta hjá konunni, að konan reis upp og spurði hvað ég væri að að gera og dró um leið að sér fæturna.

„Hverslags djöflagangur er þetta um miðja nótt? Þér væri nær að svara í símann en djöflast á fótum mér.“ og við þau orð hennar staulaðist ég fram úr svefnherberginu og hóf leit að þessu þráðlausa friðarspillir. En það var sama hvað hann öskraði hátt og djöflaðist ég fann hann hvergi. En svo þagnaði þetta kvikendi og ég staulaðist aftur inní fletið til konu minnar. En ekki var ég fyrr lagstur á koddann en hann byrjaði að djöflast aftur.

„Hvar er síminn? ég finn hann hvergi.“ Kallaði ég til konunnar sem lá við hlið mér.
„Guð minn góður!“ Sagði konan „Ætli hann sé ekki inn á klósetti. Sastu ekki þar í gærkveldi þegar þú talaðir við prestinn?“ Og þar fann ég símann.
„Halló!“ Hrópaði ég í skapillsku minni inní tólið.
„Góðan daginn frændi!“ Sagði þá hin rólega og sérstæða rödd hans frænda og hann hélt áfram án nokkurs formála.
„Ég býð þér til Borgarfjarðar til veiða með stöng. Brottför verður frá heimili þínu eftir tvo tíma og munda að taka með þér nægilegt æti.“

Við þessi orð hans og það sem undan var gengið fór skap mitt upp um fjöll og firnindi, og í hamlausri reiði yfir þessum dæmalausa manni ætlaði ég að svara honum og segja, að hann væri hinn mesti dóni og að svo tillitslaus maður sem hann hefði aldrei gengið á jörðinni. En áður en það varð lagði hann tólið á svo ég bara öskraði inn í heyrnalausan símann:
„Það er enginn dagur, það er mið nótt. Það veit hver maður með einhverju viti.“ Svo skellti ég hróðugur símtólinu á.

Eftir að konan hafði smurt fyrir mig brauð og tekið til annað nesti til fararinnar og ég fundið flest allt annað sem þarf til svona ferðar, beið ég með nokkurri óþolinmæði eftir komu frænda. Og á slaginu sex hringdi hann dyrabjöllunni og stóð nú fyrir framan mig í allri sinni endalausu og ótrúlegu lengd, full gallaður og allur skreyttur með hinum ýmsu gerðum af flugum og túpum og púpum og öðru því agni sem hann telur nauðsynlegt að hafa til veiðar á fiski.

„Hvað er að sjá þig. Þarftu að klæðast eins og þú sért gerður úr kóngulóarvef.“ Sagði ég og brosti að útliti frænda. Og svo héldum við á vit ævintýranna.

Það var ekki fyrr en undir Hafnarfjalli að ég spurði frænda hvert halda skildi til fiskidráps. Við þessa spurningu mína snarhemlaði kóngulóarvefurinn, sté þegjandi út úr bíl sínum og tók að glápa til allra átta. Fyrst í suður svo í norður svo upp og svo niður og þetta gerði hann nokkrum sinnum. Síðan sté hann aftur inn í bílinn og þagði drjúga stund en leit síðan á mig og sagði:
„Frændi sæll, nú fór í verra. Ég hef gleymt nafni vatnsins en mig minnir að það byrji á einhverju Langsum frekar en Þversum. Og bitti nú.“

Við þessi orð hans var mér öllum lokið og ég sat sem lamaður þar til ég stundi þeirri hugmynd minni fram, að það hlyti að vera Langavatn því ekkert vatn væri svo vitlaust að heita Þversumvatn.

„Mikill snillingur er þú frændi og er ekki amalegt að hafa svona gáfumann í ættinni.“ Sagði hann um leið og hann ók af stað, en bætti síðan við:
„Gættu þess bara að hnjóta ekki um þitt mikla vit í hverju spori. Margur apinn hefur hefur farið flatur á slíku.“

Ég leiddi þessa asnalegu speki hans hjá mér, enda sá ég ekkert samhengi milli mín og apa. Héldum við síðan áfram för okkar.
Þar sem við frændur vorum báðir ókunnugir á tilvonandi veiðislóðum, gerðu við stans á bæ einum til að spyrja til vegar. Við bæ þennan var vatn nokkuð stórt og þegar bóndinn á bænum hafði leyst úr vankvæðum okkar segir frændi:
„Þetta er fallegt vatn og langar mig að reyna við fisk í þessum legi. Munum við fóstbræður fá leyfi til slíkra athafna.“

Bóndi þagði um stund við þessari beiðni en sagði svo, að það væri heimilt og það án greiðslu. Fórum við svo að tígja okkur til veiðanna og hófum svo að lemja vatnið með flugum, spúnum og möðkum. Og þarna var það sem ein veiðiflugan festist í eyra frænda. Stakkst hún í gegnum eyrað svo agnaldið stóð út öðru megin. Hvernig þetta gat gerst er mér hulið því frændi er alltaf með eyrnaskjólshúfu við veiðar. En allt um það, hann bað mig að fjarlægja þetta tilbúna kvikendi úr eyra sér og varð ég að klippa á tauminn og þræða fluguna áfram þá leið sem hún var á, á sinni óútskýranlegu ferð sinni til vatnsins. Þetta var ekki sársaukalaust fyrir eiganda eyrans enda blés hann mikinn yfir hjálpsemi minni og handlagni. Þegar ég hafði lokið þessari læknisfræðilegu aðgerð minni án þess að slíta eyrað af, rétti ég honum veiðarfærið sitt alblóðugt og hann velti því milli fingra sér og skoðaði það um nokkra stund. Leit síðan á mig og sagði:
„Mikið lán er það fyrir þjóðina að þú lærðir ekki til læknis. En ekkert skil ég eftir þessa reynslu mína, hversvegna kvenfólkið vilji vera með eyrnalokka.“

Síðan héldum við áfram að lemja vatnið og hættum ekki fyrr en komið var fram á kvöld. En ekki urðum við fiskjar varir. Þegar við höfðum fengið okkur fullsadda af baráttunni við enga fisk fórum við að búa okkur til heimferðar og vorum heldur þegjandalegir við það starfið. Kom nú bóndinn röltandi til okkar og spurði hvort nokkur fiskur hefði gefið sig? Ég sagði sem var, að vatnið væri steindautt fyrir utan, að frændi hefði sett í einn eyrugga. Bóndi horfði yfir vatnið og sagði með hægð:
„Já, það hvarflaði að mér því í þessu vatni hefur aldrei fiskur verið svo ég viti. En ég gat bara ekki neitað ukkur um að reyna þar sem þið báðuð svo kurteislega um leyfi.“

Síðan snéri hann frá og hélt heim á leið. Þetta var kraftalegur maður og ívið lotinn um herðar. Og þar sem hann fjarlægðist okkur var ekki annað að sjá en hláturkippir færu um sterklegan skrokk mannsins þar sem hann rölti heimleiðis með hendur fyrir aftan bak og leiddi skrattann.

Og þar sem ég stóð þarna hálf lamaður eftir yfirlýsingu mannsins á fiskileysi vatnsins, var með litið upp á þetta langa og mjóva andlit frænda og sá, að um andlit hans breiddist þetta ómóstæðilega breiða og hlýja bros og hann sagði með ódulinni aðdáun í röddinni:
„Mikið ósköp er þetta skemmtilegur maður og fari hann vel, því hann leyfði okkur þó að reyna.“

Frændi á afmæli

Hann frændi minn á eins og allir aðrir afmæli einu sinni á ári. En ekki er hægt að segja að hann gleðjist yfir þeim tímamótum í lífi sínu og verður hann því heldur kvumpinn á þessum merkis degi.
Oft hefur hann boðið okkur hjónum til sín á þessum píningardegi móður sinnar, eins og hann kallar fæðingardag sinn og þá reyni ég ávalt að færa honum eitthvað smálegt að gjöf. Og þegar hann tekur við þessum gjöfum mínum brosir hann ávalt þessu sérstaka og elskulega brosi sínu og segir;
„Frændi sæll, mikill snillingur ertu að kaupa svo litlar gjafir að þú getur falið í þínum litla lófa“.
En það segi ég satt að ekki er það vandræðalaust að færa honum gjafir, því þær verða að vera þeim eiginleikum búnar að þær valdi honum ekki óvart og af tilefnislausu skaða og þar vandast nú málið.
Einu sinni var mér það á að færa honum mjög svo fagran og hárbeittan bókahníf að gjöf. En hnífur þessi fór síðan á einhvern óskiljanlegan hátt eins og hann orðaði það, upp í munn hans og olli stórskaða á tungunni svo sauma varð í með þeim afleiðingum, að hann gat ekki mælt neina speki í nokkrar vikur án kvala.

Á þessum hátíðisdegi sínum drekkur frændi aldrei annað en te, því það er einhver versti og ómerkilegasti drykkur sem hann þekkir og þetta gerir hann að eigin sögn, eingöngu til friðþægingar vegna fæðingar sinnar.

Svo var það eitt sinnið þegar hann bauð okkur hjónum til afmælistedrykkju og við stóðum uppábúinn og vel tilhöfð fyrir framan útidyrnar á heimili hans að þar blasti við okkur miði með svohljóðandi orðsendingu ;

„Kæri frændi.
Minningartedrykkja móður minnar er frestað- en komdu á stofu 209 á handlækningardeild Landspítalans.

Þinn frændi“.

Þarna stóðum við og ég horfði á þessi skilaboð og vissi ekkert hvað gera skildi. Hafði eitthvað komið fyrir þenna langa og sérstæða mann. Var þetta eitthvað grín. Var hann að hrekkja mig einu sinni enn. Stóð hann kannske hinum meginn við dyrnar og hló af aulalegu andliti mínu þegar ég las á miðann. Var hann að hafa mig að fífli? En það skildi aldrei verða og hringdi ég því dyrabjöllunni án afláts á meðan konan togaði í mig og sagði mér að láta ekki eins og óþekkur krakki, við færum upp á spítala því hver vissi hvað hefði komið fyrir frænda.
„Ég fer ekkert upp á neinn spítala. Ég veit hann stendur fyrir innan dyrnar og brosir þessu bjánalega brosi sínu“, segi ég svo hátt að nágranakonur frænda opna hvern glugga eins og ókeypis skemmtun væri framundan.
„Ég fer heim“ segi ég við konuna þegar ég verð úrkula vonar um að frændi komi til dyra. Og svo legg ég af stað löngum þungum skrefum.
„Hvað er þetta maður“, hrópar konan á eftir mér; „ætlarðu að skilja bílinn eftir. Er allt vit farið úr kollinum á þér“, segir hún um leið og hún stöðvar göngu mína með því að hanga í frakka mínum.

Þegar við komum inná stofu 209 var ekki laust við að ég fengi kökk í hálsinn þegar ég horfði á þetta allt of langa og granna góðmenni, með sitt langa og mjóa andlit sem nú var jafn hvítt og sængurverin sem hann hvíldi undir. Það eina sem færði lit á hvítt rúmið var hár hans, sem er rautt á litin eins og nælonstrákústur og þar að auki jafnt strítt og gisið. En frændi var hressari en hann sýndist vera og heilsaði mér án þess að opna augun og sagði;

„Sæll frændi - það vissi ég að þú stæðir ekki við útidyrnar í allt kvöld. En hvíldu mig nú á einhverju heimskutali, eins og þér einum er lagið. Ég er orðinn svo þreyttur á gáfumönnum.“

Mér rann í skap við þessar aðdróttanir hans að gáfnafari mínu og spurði því nokkuð hvasst hvort hann gæti ekki opnað glyrnurnar þegar hann talaði við heiðarlega menn.
„Jú frændi“, sagði ´ann; „En maður má láta sig dreyma um einhverja fegurð en það er útilokað horfi maður á þig.“ Og svo breiddist þetta yndislega bros hans langt útfyrir andlitið og það var eins og stofan fylltist af sólskini við þetta sérstæða og skakka bros.

Þegar við frændurnir höfðum þagað í drjúga stund setti ég upp heiðarlegt andlit með öngvri forvitni í og spurði eins og út í loftið, hvað komið hefði fyrir, hvursvegna hann væri hér á þessum tedrykkjudegi.

„Ég lenti undir konunni“, sagði hann og opnaði nú fyrst þessi himinbláu og stóru augu sín.
„En gallinn var bara sá að hún stóð efst í lausa stiganum upp á geymsluloft þegar hún hrundi niður. Að vísu studdi ég við stigann svo ekkert ólán gæti hent konu mina, en þá hóf atburðarrás ferð sína og varð ekki stöðvuð. Og þar sem ég stóð og horfði upp til konunnar og bað hana að fara gætilega - duttu gleraugun af andliti mín og fóru innfyrir stigan. Nú get ég ekki gleraugnalaus verið svo ég ég fór innfyrir þessa uppfinningu og reyndi að ná til gleraugnanna en það mistókst - þar til ég sleppti stiganum sem ég átti alls ekki að gera. Og gerðist nú margt í einu. Þar sem ég beygði mig eftir andlitsprýði mínu heyrði ég ógurlegt öskur í konunni og skruðningar miklir fylgdu á eftir og áður en ég vissi skall stiginn með konunni í á baki mér svo ég flattist einhvernveginn út á gólfið og undir hvoru tveggju. En það varð mér til bjargar hversu mjór ég er, því ég passaði nokkurnveginn undir flatann stigann. En mikið getur konan öskrað hátt.“

Aldrei hafði ég heyrt frænda segja jafn mörg orð í einu og þagði því í nokkra stund áður en ég spurði hvort hann væri illa slasaður.
„Einhver himnalitur er á bakinu, gleraugun brotinn og annað eyrað virðist hafa tekið einhvert vaxtaræði. En óslasaður er ég að öðru leiti. Ég bara bíð hérna meðan þeir gera við handleggsbrot konunnar. Það er nú meira ólánið á þessarri konu að vera gift mér“, bætti hann við og úr augum hans skein öll hans ást og virðing sem hann bar til konunnar.

„En hvers vegna fórstu ekki sjálfur upp í stigan og lést konunna halda við, var það ekki gáfulegra“, sagði ég og þóttist hafa náð mér niður á honum vegna orða hans um gáfnafar annarra.
„Frændi sæll, ekki er hægt að segja að vit þitt sé það mikið, að það drjúpi út úr eyrum þér. Þetta kemur alls ekkert gáfum við heldur stálvilja konunnar. En hún heimtaði að fara sjálf í stigan því hún óttaðist eins og hún sagði, að ég færi mér að voða“.

Stytta af Helga Hóseassyni

Það er ótrúleg bjartsýni ef fólk heldur að Sjálfstæðisflokkurinn í Reykjavík muni nokkurntíma standa að gerð styttu af þeim staðfasta manni og mótmælanda Helga Hóseassyni. Íhaldið hefur aldrei reist aðrar styttur en af sínum mönnum. Þeir reistu styttu af t.d. Tómasi Guðmundssyni skáldi (hann var þess verðugur) en hvar er styttan af stórskáldinu og þjóðskáldinu Steini Steinarr. Íhaldið feldi tillögu um að reisa honum styttu enda var þessi skáldajöfur ekki Morgunblaðinu eða íhaldinu þóknalegur.Barðist gegn lygum Morgumblaðsins og ranglæti íhaldsins og af slíkum mönnum reisir íhaldið ekki styttur. Og svo kemur verktakapólitísurinn Óskar Bergsson og nuddar sér utaní Ingu Birnu og segir að þeir 20þúsundir sem vilja reisa styttu af þessum mann geti bara gert það sjálfir.Nei góða fólk,þessa styttum fáum við ekki án baráttu við íhaldið og framsókn í borginni.

Blessuð sé minning Helga.

Símagabb í þá gömlu góðu daga.

Þegar maður hugsar til baka og íhugar allar þær tæknibreytingar sem orðið hafa hjá þjóðinni á síðustu fimmtíu árum liggur við að maður gefist upp á þeirri hugsun, því svo miklar hafa breytingarnar orðið og sem betur fer eru þær flestar til góðs.

Tökum til dæmis símann þennan friðarspillir þegar ég var að alast upp og dvaldi á sumrin hjá góðu fólki vestur á Snæfellssnesi var enginn sími á bæjunum heldur var sím- og póststöð á einum bænum. Og þegar einhver þurfti að hringja eða í hann var hringt þurfti viðkomandi að rölta sér heila bæjarleið eða margar til að tala í þetta mikla undratæki sem síminn var. En svo breyttist þetta allt saman og gamli góði sveitasíminn kom á hvern bæ og þá var nú fyrst gaman að lifa. En sá kostur var við þessa gömlu sveitasíma að allir gátu hlustað á það sem þar var sagt og var slíkt ekki látið ónotað. Til dæmis var hún Steinselja í Koti all drjúg við hlerun og það áttu strákarnir í sveitinni til (ég tek fram að ég var ekki í þeim hópi enda bæði hrekklaus og kjarklaus fram á þennan dag) Já þeir áttu það til að ljúga svo hressilega í símann að ég efast um að séra Árni þórarinsson eða Þórbergur Þórðarson hefðu trúað þeim sögum þótt þeir hefðu mátt heyra og var Helgi vinur minn á Hólsmýri og bræður hans  drýgstir við símahrekkina. En Steinka trúði og bar sögurnar um allt. Og stundum fór allt í háaloft í sveitinni vegna þessa. Til dæmis setti Brandur gamli hreppstjóri eitt sinn upp hreppstjórahúfuna og fór á stjá þegar hann frétti eftir Steinku í Koti – að strákódámanir á Hólsmýri og heimskinginn í Völlum (en það var ég) ætluðu að fara á skyttirí og skjóta alla þá hunda í innsveitinni sem væru af erlendu bergi brotnir en ekki íslenskir. Og bændurnir sögðu að strákandskotunum væri vel trúandi til verknaðarins, enda væru þeir allir hernámsandstæðingar og kommúnistar og var helst að skilja að slíkir skaðræðismenn væru hættulegir öllu lífríki í landinu og ættu því að vera í tukthúsi við harðan kost.

Eftir að saga þessi fór hamförum um sveitina þorðu viðkomandi bændur ekki annað en geyma hundana sína innivið og það í tæpar tvær vikur af einskærum ótta við aftöku þeirra, það er að segja hundanna en ekki bændanna. Og voru hundarnir þeim vita gagnlausir á meðan og var það bændunum mjög bagalegt því þetta var einmitt á rúningstímanum og hundarnir þar að auki ýlfrandi og gólandi af vanlíðan allan daginn en þó mest á nóttunni. Og eftir að Brandur hreppstjóri var knúinn af bændum innsveitarinnar til aðgerða gegn tilvonandi hundamorðingjum hóf hann rannsókn í málinu og vitanlega byrjaði hann yfirheyrslur sínar á mér og síðan ræddi hann við annað heimilisfólk hvað það vissi um fyrirhugað hundaskyttirí. Ég sagði sem var að helvítið hann Helgi á Hólsmýri hefði logið þessu í símann,ég væri saklaus af þessari synd enda væri ég gull af unglingi að vera. Ekki veit ég hvort Brandur hreppstjóri trúði þessu sjálfsáliti mínu mér er það hreinlega til efs, því hann sagði að góðir unglingar hegðu sér ekki eins og fullorðin fífl. Reið Brandur síðan að Hólsmýri og hundskammaði Helga vin minn fyrir að standa fyrir símalygum um sveitina.”Já og láttu það vera hænsnið þitt að ljúga athæfi þínu upp á heimskingjann á Völlum því það vita allir hér um sveit að hann hefur hvorki hugmyndaflug né getu til svoddan hrekkjabragða”.

En þegar sannleikurinn var kominn í ljós þá urðu bændurnir í innsveitinni allir sem einn alveg hrútvitlausir og hundóðir útí okkur strákana og sögðu, að það hefði þó verið skárra að sagan hefði reynst sönn, því nú væru þeir sjálfir hafðir að athlægi um allar nálægar sveitir en stráka djöflarnir væru dáðir fyrir hrekkinn.

Í dag er það skoðun mín að allar þær tækniframfarir á símum sé afturför frá gamla góða sveitasímanum.

 

Spillingarbæli auðjöfra.

Að borga skuldir sínar hefur löngum verið eitt aðalsmerki íslenskrar alþýðu.Og ekki veit ég til að skuldir hafi verið afskrifaðar eða færðar niður hafi fólk skuldað nokkrar krónur.Nei,bankarnir hafa gengið með hörku að eignum fólks og hafi það átt t.d. eina íbúðarkytru hafa bankarnir ekki skirrst við að krefjast nauðungarsölu á þeim. En nú er öldin önnur og sést það á Bjarna Ármannssyni sem fékk niðurfeldar 800 hundruð miljónir hjá Glitni.Þetta eru máske smáaurar í augum þessa skuldara, og honum er skítsama þótt almenningur komi með að borga þessa peninga.Almenningur sem í dag er að sligast undan skuldabirgði þeirri sem útrásarvíkingarnir svo og bankaforstjórarnir komi þjóðinni í ásamt þáverandi stjórnvöldum. En Bjarna Ármannssyni er sama,hann hreykir sér bara að þessu og segir " það óábyrg meðferð á fé að greiða skuldina". Og bankinn virðist fallast á þau rök og gengur því ekki að eignum þessa marg miljarðamærings.Vonandi sér bankinn nú að sér og hættir að rukka skuldir hjá almenningi sem eru undir 800 hundruð miljónum.

Þvílíkt spillingarbæli sem þessar bankastofnanir eru.Ekkert hefur breist þar á bæjum.

Í boði hjá frænda

Þar sem skap mitt er mjög gott í dag og lund mín mjúk - eins og nýsteikt lifur í sláturstíð ætla ég að segja ykkur frá viðskiptum okkar frænda.

Eitthvað það skemmtilegasta sem kemur fyrir mig er að vera boðinn á gamlárskvöld í mat til frænda og hans elskulegu eiginkonu.

Þau matarboð eru hrein ævintýri þó ég fyllist alltaf einhverjum einkennilegum kvíða í hvert sinn sem við hjónin fáum slíkt boð því ekki tel ég víst að ég komist heill heim eftir slíkan fagnað og hef reyndar reynslu fyrir slíku. Til dæmis þegar ég asnaðist til að skera með honum kjötið og hann með sinni einskæri lagni skar í tvo fingur mína svo það blæddi nokkuð úr sárunum.

„Það blæðir úr svíninu“ sagði hann við konu sína og gerði engan greinarmun á mér og kjötinu. En þegar hann sá að það blæddi úr mér en ekki kjötinu var eins og hann tæki gleði sína aftur. Skoðaði hann síðan sárin og brosti þessu yndislega skakka brosi sínu til konu sinnar og sagði:
„Alltaf er frændi jafn laginn og náðu í plástur elskan mín svo þetta vinstrisinnaða blóð spilli ekki lengi gleði heimilisins, það væri illa farið með góða kvöldstund“.

Síðan snéri hann sér að mér og hélt áfram;
„Frændi sæll, taktu gleði þína aftur því ekki þarf í þetta sinnið að taka putta þína af um öxl“.

Í fyrsta sinni sem við hjónin fengum boð frá frænda að mæta til kvöldverðar á gamlársdag, barst okkur með póstinum í byrjun desember og var boð þetta skrifað á einhvern merarsnepil sem hann kallaði boðskort. Og heldur var skriftin klunnaleg enda skrifuð með vinstri hendi því sú hægri var í gifsi, eftir að honum hafði á einhvern óskiljanlegan hátt tekist að hoppa ofan á höndina á sjálfum sér og brotið þrjá fingur. Boðskort þetta geymi ég og varðveiti eins og dýrmætasta frímerki. En boðið var á þessa leið;

 

„Kæri frændi.
Svo þú riðjist ekki óboðinn inn á heimili mitt á gamlárskvöld,
býð ég þér og þinni elskilig eiginkonu til ætis þetta kveld. Matur verður framreiddur klukkan sex og skal því mæting þín vera stundvíslega klukkan fimm, svo mín góða fjölskylda hafi klukkutíma til að jafna sig á að þú ert kominn til stofu.
Í bjóði þessu skulu allir alminniligir menn vera uppáklæddir.
Þú ræður í hvurju þú ert.

Þinn frændi“.

Lengi dags sat ég með bréfasniffsi þetta milli handanna og eftir því sem ég las það oftar varð skap mitt verra.

Hvað átti þessi maður við. Var ég máske ekki alminnilegur maður. Var ég ekki eins og annað fólk. Það var hann sem var ekki líkur neinum öðrum mannverum. Svo alltof langur og alltof mjór, með þetta líka mjóva og langa andlit og með þetta skakka og asnalega bros sitt sem fór aldrei af þessu gúmíkenda og teygjanlega andliti. Honum fórst að tala um alminnilegt fólk.
„Ég fer ekki fet.“ kallaði ég til konunnar.
„Heyrirðu það frændi sæll?“ öskra ég út um opinn stofugluggan.
„Þú getur sjálfur étið þitt viðbrenda lambalæri í þínu fínu fötum með þinni góðu“ ...
„Hvað gengur á?“ segir konan um leið og hún reynir að draga mig frá glugganum.
„Ertu orðinn vitlaus einu sinni enn“.
„Ég fer aldrei í þetta bjóð“, held ég áfram að hrópa út um gluggan og held svo fast um gluggakistuna að fingur mínir verða stífir sem stálpípur þegar konan beitir mig aflsmunum og dregur mig frá þessum útsýnisstað.
„Stilltu þig maður, það eru þrjár vikur til veislunnar eða ætlarðu að vera vitlaus allann þann tíma. Guð hjálpi mér, það er fullt að fólki sem horfir hingað inn“.
Svo lætur hún mig setjast og strýkur mér um vangan svo ég róast.
Liðu nú dagarnir fram að veislutíma og hét ég því á hverju degi að fara hvergi í þennann mannfagnað hjá frænda.

En um þrjúleitið á gamlársdag spyr konan hvort ég ætli ekki í bað og klæða mig uppá svo við komumst tímalega til frænda.
„Ég fer ekkert“, segi ég og gerist hinn fúlasti í skapi og útliti.
„Jæja elskan mín, þá förum við ekkert“, segir konan; „En fötin hanga inn í skáp og hrein nærföt, skyrta og sokkar eru á rúminu. Mundu svo eftir að raka þig og láta á þig rakspíra“.
„Ég raka mig ekkert, enda er ég ekkert að fara úr mínu húsi“, segi ég og geri enga breytingu á fúllyndi mínu.

Á slaginu klukkan fimm hringi ég uppábúinn og nýrakaður dyrabjöllunni hans frænda og umsvifalaust opnast dyrnar og fyrir framan okkur stendur þessi einstaki og langi og þvengmjói maður með þetta elskulega skakka bros sitt og augu hans lýsa aðeins gleði og ánæju yfir komu okkar.
„Við erum komin“, hrópa ég hátt eins og ég óttaðist að hann heyrði ekki til mín þarna uppi“.
„Það er óþarfi að öskar framan í mig þótt gleði þín sé mikil“, segir hann um leið og þetta einstaka bros hans breiðist með leifturhraða upp og niður og út um allt andlit hans. Og ég fyrirgef honum alla þá ólund sem hann hafði valdið mér í þrjár vikur. Svona getur eitt bros gert mikið.

Þetta gamlárskvöld er mér mjög minnisstætt því ekkert slys henti frænda og var það nýlunda. Enda harðbannaði hans góða kona honum að koma í eldhúsið vegna þeirrar slysahættu sem þar gæti þá skapast. Að vísu hellti hann úr tveim fullum glösum af jólaöli yfir konu mína þegar hann steig á lítinn bíl sem óvart varð undir fótum hans, svo hann gat ekki með nokkru móti hamið þessa löngu fætur sínar. Og með kostulegum tilburðum sentist hann að konu minni þar sem hún sat og féll í kjöltu hennar með þetta langa andlit sitt og lenti einhversstaðar á milli brjósta og læra konunnar með fyrrgreindum afleiðingum. „Nú fór í verra“, sagði hann, „ætli ég hafi eyðilagt bílinn“.
En mikil varð gleði hans þegar hann sá að bílinn var óskemmdur.
Þegar klukkan var rétt fyrir miðnætti fóru allir út til að kveðja gamla árið og heilsa því nýja og maður sá angistina og kvíðan skína út úr hverju andliti, því nú var hættulegasta stund sólarhringsins fyrir frænda - þegar hann tók að skjóta flugeldum sínum. En aldrei slíku vant gekk allt stórslysalaust og þega klukkan sló tólf og nýtt ár gekk í garð og allir föðmuðust og kysstust kallaði kona frænda til hans og sagði;
„Minn elskulegur, komdu nú og kysstu mig gleðilegt ár meðan þú ert óslasaður“.
„Hvað liggur á því kona góð“, sagði frændi, „Ekkert hefst með óðagotinu og er ekki heilt ár framundan til þeirra hluta“.

Og svo hélt þessi dæmalausi maður áfram að skjóta upp sínum flugeldum.